Ey özü gaflet içre müstağrak
Gözünü aç hâline bir bak

Gör neye mübtelâ durur cânın
Âhiret’çün hiç eyledin mi yarak

Nâzenîn ‘ömrü eyledin zâyi’
Olmadın Hakk yolında hergiz sak

Âhiret işi içre gâfil ü kör
Dünye işinde kılarsın kılı şak

Şer iş içre tozuna irmez kuş
Hayr işe sayrusun yâhud aksak

Tanrı’ya dön ü Tanrı emrin tu
Cânının hırsın oduna tap yak

Ya niçe halkı sayd kılmak içün
Kurarsın zerk ile riyâdan fak

Ne olısar cevâbın anda yarın
Ne getirdin diyüp sorar ise Hakk

Bir cevâb bulmayup olup hayrân
Kuruya ağzın içre dil ü damak

Angıl ol vakti kim hacâletden
Olasın halk içinde hôr-ı halak

Hasret oduna tutuşup yanasın
Utanup olasın gârîk-ı ‘arak

Tevbe eliyle rahmeti kapusun
Şimdi elin iredururken kak

Yoksa sonra hîç assı kılmayısar
Bin taş ile başını döğ tak tak

Uslular vakt ile yarağın ider
Vakti zâyi’ iden olur ahmak

Bu Kemâl Ümmî big’uyup nefse
Boynuna gaflet ipini tap tak

Fikr it ol sâ’ati ki gûr içinde
Çürüye gözlerin dola toprak

Gönlünün karasın ağardamadın
Gerçi oldu saçın sakalın ak