Sevdim seni ma’bûduma cânân diye sevdim
Bir ben değil âlem sana kurbân diye sevdim

Ecrâm-ı felek levh u kalem mest-i nigâhın
Dîdârına müştâk ulu Yezdân diye sevdim

Mahşerde nebîler bile senden meded ister
Gül yüzlü melekler sana hayrân diye sevdim

Aşkınla buhurdân gibi tütmekde kalbim
Sensiz bana cennet bile zindân diye sevdim

Tâ arşa çıkar her gece âşıkların âhı
Âsîlere lutfun yüce fermân diye sevdim

Doğ kalbime bir lâhzacık ey nûr-i dilâra
Sevdânı gönül derdine dermân diye sevdim

Bülbül de senin bağrı yanık âşık-ı zârın
Feryâdı bütün âteş-i sûzan diye sevdim

Hûriler ezelden beri şeydâ-yı cemâlin
Yanmışdı sana Yûsuf-i Ken’ân diye sevdim

Evlâd-ı ayâlden geçerek ravzana geldim
Ahlâkını medh etmede Kur’ân diye sevdim

Kıtmîrinim ey şâh-ı rusul kovma kapından
Âlemlere rahmet dedi Rahmân diye sevdim

Ârifleri mest eyler iken mevlid-i pâkin
Hep nûrlara gark olmada vicdân diye sevdim

Şeydâ kuluna eyle nazar merhametinle
Bir lahza nazar en büyük ihsân diye sevdim